İngilizce konuşan dadıya karşıyım

MAGAZİN

0

* Televizyon, telefon ve tabletin doğru olmadığını düşünüyorum. 1,5 yıl olacak teknoloji yok. Yemek yerken ellerimizde kukla oluyor. Ben çocukluğumdan örnek alıyorum. Kendi kendimi oyalamayı çok erken öğrendim.
* Babaları heyecanlanıyor anlıyorum. Çocuklara oyuncak almış. ‘Kerimcan biz bunları ayıralım. Her gün bir oyuncak vermek değil. Hepsini toplu vermeyelim de, her hafta birer tane verelim’ dedim. Bir anda her şeyi önlerine yığmak istemiyorum.

* 41 yaşındayım, elimdekini paylaştığım zaman mutlu oluyorum. Çocuklar da bunu öğrensin istiyorum.

* Her sabah çıkıyor mutlaka bir ağacı, çiçeği yada yaprağı uzun uzun anlatıyorum. Onları görünce sarılacağız, çimlere dokunacağız, güneşe bakacağız… Ben de böyle büyüdüm. Ne şansıyım ki, eşim de öyledir… Onları böyle büyütüyorum. İleride bir faydası olur mu bilmiyorum, inşallah olur.
* 5 yıldır bizimle yaşayan bir ablamız vardı. evlendiğimiz günden itibaren bizimleydi. Ben ona çok güveniyordum. Neredeyse ikinci annem gibiydi, diğer kolum gibiydi… O şuanda bizimle.
* Ben Ankara’nın Olgunlaşma Enstitüsü’nde anaokuluna gittim. Maddi durumumuz olmadığı için annemle babam beni oraya vermişti. Bir sürü farklı çocukla oynuyordum. Çok ufkum genişti. Okul konularına hakim değilim, araştırmadım. Sanıyorum ki 3 senem var önümde. Dadılara para vermekten ziyade onlar için birikim yapıyorum. Oyuncu olduğum için değişik kostümlerle değişik sesler çıkarıyorum. Onları oyalamaya çalışıyorum.

Kesin konuşmamak lazım. Herkes alım gücüne göre… Kimisi İngilizce konuşan bir dadı alıyor. Ben ona da karşıyım. Benim ana dilim Türkçe, Türkiye’de yaşıyorum. Onların da önce bizim dilimizi konuşmalarını istiyorum. Belki anaokulunda İngilizce ders aldırabilirim. Şuanda bu konuda tutucuyum diyebilirim.